De geschiedenis van Sainte-Foy-Tarentaise

Het dorp

In het hart van de beroemdste skigebieden van de Tarentaise, valt Sainte-Foy-Tarentaise, het jongste en meest Britse van de resorts, op door zijn weloverwogen ontwikkeling en eindeloze skimogelijkheden.

Ver weg van de drukte van de grote skigebieden, voelt het alsof je het “geheime” toevluchtsoord hebt ontdekt waar mensen elkaar over toefluisteren.

Hier kun je genieten van geweldig skiën in het hart van een beschermde natuurlijke omgeving en genieten van het chaletleven, met zijn mix van eenvoudige luxe en eersteklas services, zoals nergens anders.

Rijk aan traditionele architectuur, met zijn geklasseerde gehucht, huizen met zuilen, kapellen en chalets van steen, hout en gaas, vind je hier de echte sfeer van het bergleven.

Sainte Foy, de wereld van stenen en gaas chalets door Anne Marmottan — ©Anne Marmottan chalet ete|anne Marmottan

Winter Het is een heel universum

Met zijn codes, zijn figuren en zijn geschiedenis.
Die van Sainte-Foy-Tarentaise is nauw verbonden met de ontwikkeling van het skiën en de bijna honderd jaar oude skiclub, vroeger bekend als “Union Sportive La Tarine”.

“Er waren geen skiliften, dus skiden we in de hooilanden, over kleine weggetjes. De kinderen skieden de hellingen op en neer. In die tijd was er weinig afleiding. Als we tijd hadden, gingen we skiën”.

In 1930 verwelkomden de vijftien kamers en de eetzaal van Hôtel Arpin (nu Le Monal) de voorlopers van het skiën al in Chef-Lieu. De toon was gezet.
Guy Arpin, een fervent skiër, kwam van 1951 tot 1956 in het Franse nationale team, gevolgd door zijn broer Michel Arpin, die van 1956 tot 1966 in het nationale team zat en die een veelbelovende jonge skiër coachte met de naam Jean Claude Killy.

De Haute Tarentaise vallei, de bakermat van het skiën, werd geleidelijk opengesteld voor het toerisme, met Val d’Isère, Tignes, Les Arcs en La Rosière. Na rijp beraad werd Sainte-Foy-Tarentaise in december 1990 geopend, waarmee het de “jongste” wintersportplaats van de Alpen werd.

Ik geloof in Sainte-Foy

De gekozen vertegenwoordigers hebben altijd vastgehouden aan hun wens om een skigebied in hun gemeente te bouwen.

Het was Daniel Pascual, verkozen in 1987 op 35-jarige leeftijd en toen de jongste burgemeester van het kanton, die dit grote project ter harte nam en het met een enorme vasthoudendheid voortzette, een reis die niet zonder moeilijkheden en verrassingen verliep.
Hoe dan ook, hij werd gemotiveerd door de buitengewone mogelijkheden die deze enorme gemeenschap van 11.000 hectare bood, die volgens hem te weinig aantrekkingskracht had en waarvan de bevolking geleidelijk afnam.

“We hadden een project in handen voor een skigebied van ongeveer 8.000 hectare, dat wil zeggen Val d’Isère en de helft van Tignes…”.

Alles verliep moeizaam. In de gemeente waren er milieugroeperingen uit de jaren 60 en 80 die pleitten voor een terugkeer naar onze wortels, en tegelijkertijd vonden alle regeringsdepartementen het idee van een nieuw skigebied geen goed idee en moedigden ze ons in plaats daarvan aan om het zachte toerisme te promoten. Maar zacht toerisme betekent ‘geen geld en geen banen’…” zegt oud-burgemeester Daniel Pascual.

Dus nam hij het project over aan zijn gemeenteraad en diende hij de UTN-aanvraag in voor het skistation Sainte-Foy-Tarentaise.

De aanvraag ging vergezeld van een architectonisch handvest dat bestond uit een boek met architectonische specificaties, waarin de hoogte en stijl van de constructies werden aanbevolen, evenals de toegestane traditionele materialen (houten gevelbekleding, gevels in lokale steen, leien daken en kolommen die de overhangende daken ondersteunden).

“We openden zonder toestemming

In december 1990 opende Sainte-Foy-Tarentaise zijn drie stoeltjesliften en het eerste jaar werd de exploitatie toevertrouwd aan de S.T.A.R. (Sté des Téléphériques de l’Aiguille Rouge/ Les Arcs). Helaas werd de U.T.N. (Unité Touristique Nouvelle) vergunning voor 11 skiliften en 82.000 m² netto vloeroppervlak in de vorm van ‘bouwrechten’ onmiddellijk geannuleerd door de administratieve rechtbank aan de vooravond van de opening, na een beroep ingediend door de CAF (Club Alpin Français).

Daniel Pascual, de voormalige burgemeester, legt uit: “Je hebt 3 skiliften in de wildernis zonder vergunning… tenzij je vecht, was er geen oplossing”… “Toen werd alles geblokkeerd voor een jaar, of anderhalf jaar…”.

De eerste skiërs kwamen voor de off-piste

“De eerste dag dat ik mijn ski’s pakte en over de pistes ging wandelen, was het een beetje… folkloristisch. Geen van de pistes was gebubbeld! Op de Col de l’Aiguille was het helemaal off-piste. De eerste paar jaar waren er heel weinig klanten en heel weinig boekingen, maar we hielden vol”.

De reputatie van de pistes van Sainte Foy verspreidde zich als een lopend vuurtje door de vallei en daarbuiten. De instructeurs en gidsen van de vallei kozen Sainte Foy voor hun skisessies in hun vrije tijd. “We herinneren ons de jonge Zweedse en Noorse skiërs die meerdere weken bij ons doorbrachten, gewoon om te ‘rijden'”.

Dat waren de dagen van La Limace (de voormalige school La Bataillette, nu een B&B), gerund door David Vincent, een snowboardpionier en voorloper van freestyle. Het was ook de tijd van snowcat beklimmingen naar Plan Bois in het donker, en glühwein in overvloed om bussen, skischolen en regionale clubs aan te trekken… omdat Sainte-Foy toen nog geen bed had.

De eerste fabrikanten

1990/1992 :

Bouw van de eerste chalets door Guy en René Gonthier, evenals de residentie “Les Charmettes” met René Arpin, Guy Marmottan en Pierre Revial. Alain Chaudan volgde met de grote Bella Comba chalet in 1995. Het resort had 300 bedden in 1992.
Opening van het restaurant La Maison à Colonnes (door Lorette en René Arpin), de eerste ESF skischool (geleid door Yves Empereur) met 11 gediplomeerde instructeurs opgeleid door de sportclub.
In Plan Bois, op de piste, verwelkomen twee bergrestaurants de eerste skiërs: Chez Léon, gerund door Jackie Empereur, en Les Brevettes, gerund door Nicolas Empereur en zijn grootmoeder Odette, die vroeger naar het dorp kwam… op een slee!

1994 :

Bouw van het “Chalet Yellow Stone” door Nancy en Jean-Claude Tabardel, een van de grootste chalets van het dorp.

1995 :

2e fase van SCI Les Charmettes.

1995-2005:

De Nederlander Dirk Koperdraat bouwt de eerste gîte en de Combe chalets, vervolgens de ‘Gîte de Sainte Foy’ in het project ‘Virage’ (nu White Eden). Dan komen de Mt Pourri chalets, de Rocher residentie en de balkons, verdeeld in 3 delen, met een prachtige SPA en een restaurant.

De bloei van de jaren 2000:

In 2000 versnelde de komst van projectontwikkelaar M.G.M. de ontwikkeling van Sainte Foy aanzienlijk, waardoor het “the place to be” werd. Het resort trok een nieuwe internationale klantenkring aan, verleid door de authentieke charme van het familieresort zonder franje.

In een zeer gunstig economisch klimaat, gekenmerkt door massale investeringen in Frankrijk door onze Britse buren, was Sainte Foy een onverwacht succes, gesteund door een handvol pioniers die al in het dorp gevestigd waren. Mond-tot-mondreclame verspreidde zich.

“Je zou kunnen zeggen dat het de Engelsen waren die het resort lanceerden, want bijna driekwart van de MGM flats en chalets werden gekocht door Engelsen.

“Vandaag de dag zijn bezoekers onder de indruk van de schoonheid van Sainte Foy. Wat het skigebied betreft, zijn alle pistes ontwikkeld met respect voor de natuur. Wat dit skigebied uniek maakt, is de omvang en de gecontroleerde ontwikkeling, zowel wat betreft de woningen als de pistes.”

30 jaar station

Zomer pastorale activiteit

Sainte-Foy-Tarentaise was ooit een overwegend pastoraal gebied, dat vandaag de dag nog steeds springlevend is. Kuddes tarines en schapen grazen vredig in de geklasseerde Clou-vallei, op het Sassière-plateau en in de bergweiden.
Tijdens je wandelingen kun je direct in het dorp Le Monal de beroemde “persillé” kaas kopen, een rauwe geitenkaas die voor het eerst werd gemaakt in het midden van de 18e eeuw volgens een voorouderlijke methode.